MOMZILLA,

En dan ben je alweer 2 weken mama, ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij gaat met zo'n kleintje. Even voeden, schone kleertjes en hopla, weer een uur verder. En Doortje ziet er alweer compleet anders uit (lees lekker veel spekkies) Inmiddels is de stormloop aan visite voorbij, papa Erwin is weer aan het werk, Doortje slaapt lekker door 's nachts en alles wordt weer 'normaal'. Nouja, normaal…

Van te voren probeer je je voor te stellen hoe het zal zijn met zo'n kleintje, je draagt het 9 maanden in je en al is het nog niet geboren, het is al een persoontje met een eigen karakter en willetje, waar je stiekem al tegen praat en waar je dan al zielsveel van houdt. Je bedenk hoe je wilt zijn als mama en papa, welke spulletjes je nodig hebt en welke niet, je probeert je een voorstelling te maken van de bevalling (in mijn geval stelde ik me een hele lange, pijnlijke en bloederige voor, zodat het alleen maar mee kon vallen), van de kraamtijd (aaah, er gaat iemand door mijn kastjes snuffelen en zeggen hoe ik dingen moet doen) en hoe het zal zijn als de rust weer is wedergekeerd.

Je probeert het je voor te stellen…

Maar het is zoveel meer en zoveel groter, zoveel waar geen woorden voor zijn. Ik kijk naar haar en ik wordt overspoeld met liefde, het meest bijzondere schepseltje ter wereld, wat een wondertje, ik kan bijna niet geloven dat ik haar mama ben, dat ik haar mama mag zijn, ik voel me vereerd en tegelijkertijd onzeker. Drinkt ze wel genoeg? Heeft ze het niet te koud? Gaat dat dode stukje navel ooit weg? Nooit verwacht dat ik nuchtere "ik hoef niet naar een doktor ook al kan ik bijna niet meer lopen" zo bezorgd zou zijn. Had me toch echt voorgenomen dat ik niet zo'n moeder zou worden die met een vangnet naast het klimrek staat of het kind verplicht een jas aan te doen. Echter ook ik ga gewapend met 3 dekens, een kruik en een wollen muts wandelen met Doortje en wee degene die zijn bacteriële vinger in haar mondje steekt! En je moederhart breekt als je je kind ziet huilen als zij last heeft van de hik of darmkrampjes heeft, alles wil je doen om de pijn weg te nemen, maar meer dan troosten kun je niet. Als verse moeder wordt er nu al ingewreven dat alles wat je doet, nooit genoeg zal zijn en je ook moet leren loslaten loslaten loslaten om goed voor je kleintje te kunnen zorgen…

Tja en dan heb je nog zo'n ander cliché, "het eeuwige mama schuldcomplex". Na 2 weken 24/7 in een straal van 8 meter bij mijn kindje te zijn, snak ik er na om even alleen boodschappen te doen, gewoon een half uurtje, lekker dom autorijden en beide handen en borsten een momentje voor mezelf hebben. Doortje was net gevoed, lag als een prinsesje in haar wagentje te slapen en papa Erwin was thuis om het fort te bewaken.

VROEM….Aaah, heerlijk, raampje open, zonnebril op, straat uit en even lekker plankgas…. NEE! Ik neem snel weer gas terug, hoe kan ik zo onverantwoord zijn? Wat als ik nu iemand aanrij? Zelfs al raakt er dan niemand gewond, dan ben ik nooit op tijd thuis om Doortje weer op tijd eten te geven en we hebben geen kunstvoeding in huis… Als een slak rijdt ik verder naar de Jumbo, als een bezetene check ik al mijn spiegels als ik een bocht omdraai en ik ontspan pas weer als ik het vrijwel lege parkeerterrein opdraai en na een belletje met het thuisfront heb gehoord dat het prinsesje nog slaapt.

Ha, super mazzel, Pampers 3 pakken voor 25 euro, die moet ik hebben en begin enthousiast het wagentje vol te laden met boodschappen, halverwege ontwaak ik uit mijn roes en zie tot mijn verbazing dat mijn kar al bijna vol is. Ongelofelijk, nog geen 2 weken mama, kind eet nog geen doperwt en nu al is het volume van de wagen 2 keer zo groot geworden. Ik was altijd erg onder de indruk van de wagentjes van zaterdagochtend boodschappende gezinnetjes en kon me niet voorstellen dat al dat eten noodzakelijk was en in mijn hoofd komt groot de tekst CONSUMINDEREN voorbij als ik een zwetende moeder als een idioot al die boodschappen op de lopende band zie proppen…. Hmm… Heb ik nu nutteloze dingen in mijn wagen? Ik bekijk de inhoud nog eens goed… Nee, hmmm, ik kijk nog eens op mijn telefoon of ik niet stiekem een gemiste oproep heb en zie tot mijn schrik dat ik al bijna een half uur weg ben. Mijn hart begint te bonzen, "Wat als ze nu wakker word?" Het duurt nog minstens 15 minuten voor ik er weer ben met deze hoeveelheid eten en pampers en Doortje houdt niet van wachten. Als een idioot begin ik de laatste dingen van mijn lijstje in het wagentje te smijten, ik ren naar een lege kassa (waar ik normaliter een hekel aan heb, aangezien je dan niet rustig je spulletjes op de band kan zetten en alles dan aan de andere kant weer door elkaar ligt) en begin net als de zwetende moeder naast mij de spulletjes op de band te gooien en erger me inwendig dat niet alles erop past en ik daardoor nog niet kan beginnen met het inpakken van de voedselberg die al is gescand.

Uiteindelijk staat alles erop, ik wil mijn geplette brood gaan redden, maar dan blijkt het stickertje van de bananen spoorloos te zijn. Zweetdruppeltjes beginnen nu echt over mijn gezicht te lopen, waar is dat stomme stickertje? "Misschien kunt u het beter even opnieuw gaan afwegen" Zegt een verveelde cassiere en als ik met de bananen weer richting weegschaal sprint, krijg ik nog 2 boze blikken van de mensen achter mij in de rij. Weer terug bij de kassa blijkt de cassiere gestopt te zijn met scannen; Er was iets verkeerd aangeslagen en nu moest er een pasje gehaald worden om het artikel te verwijderen, maar degene met het pasje was onvindbaar. Verschillende mensen worden omgeroepen via de intercom, koortachtig zie ik de minuten voorbij glijden op mijn telefoon… Wat een ellende! Nog maar eens bellen; kind slaapt nog, maar knort al…. (teken dat ze bijna wakker gaat worden en dan onmiddellijk melk wenst te krijgen) Als alles is afgerekend en gedeukt en geplet in mijn wagentje ligt, sprint ik naar buiten en begin alles achterin de auto te gooien; in de tassen doen kost nu echt teveel tijd! Ik race het wagentje terug naar zijn plek en zet de auto aan…. En weer uit…. Verdorie het uitritkaartje nog activeren.

Ik raak nu echt lichtelijk in paniek, in de auto sla ik mezelf eens even in mijn gezicht "Doe toch eens niet zo idioot, rustig blijven nu, als je nu een ongeluk maakt, dan ga je zeker niet op tijd komen en zijn die lekkere waterijsjes ook verpietert" Thuis aangekomen blijkt kind net wakker te worden, opgelucht leg ik haar aan de borst en geef d'r een dikke knuffel. Schuldgevoel knaagt aan me; waarom moest ik nu zo nodig boodschappen gaan doen? Leuk was het niet, ontspannen evenmin en waarom heb ik een momentje voor mezelf nodig met zo'n geweldige baby?

Welkom in de wondere wereld van "DE MAMA'S" Ik had nooit gedacht er zo 1 te worden, maar helaas, ook bij mij wint de emotie het van de redelijkheid… hopelijk is dit van tijdelijke aard en heb ik straks gewoon weer een bescheiden winkelwagentje en deukvrij brood en kan ik weer gewoon mijn trap aflopen, zonder bij iedere trede te denken dat als ik val, Doortje het vast niet overleefd. Gelukkig kan ik er de humor ook wel van inzien en voel ik me tegelijkertijd super mama als kindje lekker ligt te slapen, keukenkastjes gevuld zijn, huisje schoon is en ik op mijn naaimachine nog een dekentje in elkaar zet.

Kortom, het is geweldig om mama te zijn, maar ook geweldig eng soms en vooral een geweldige verantwoordelijkheid, maar zou er geen moment van willen missen. Het is alles en niets van wat ik ervan had verwacht, veel groter, veel heftiger, onbeschrijfelijk.



O WEE O WEE

Daar begon het mee, is het nou wel of geen wee? Op mijn verjaardag 18 Mei om 8 uur ‘s avonds voelde Roxanne zich een beetje gekkig. Tante Titi & Thomas waren op verjaardagsvisite en ik zag aan Roxanne dat ze zich wat ‘anders’ voelde dus heb ik haar in bed gestopt. Al snel vertrok de visite en holde ik naar boven.

'Zijn het de weeën?'
'Geen idee, ik weet niet hoe een wee voelt...'
'Doet het dan pijn?'
'Nou, nee, niet echt'
'Maar wat dan wel?'
'Misschien oefenweeën, voorweeën of harde buiken?'

Omdat dit gevoel heel erg onregelmatig was en niet echt pijn deed ben ik toch, hoe voorbereid ik ook was, maar wat gaan googlen.

“Voorweeën zijn het best te herkennen aan hun onregelmatigheid en als ze toch eens regelmatiger komen (waardoor velen denken dat het echte weeën zijn), duren ze korter (30-40 seconden, terwijl een echte wee zeker 1 minuut zou moeten aanhouden) Voorweeën beginnen vaak 4 weken voor de bevalling”

Al snel trokken we de conclusie dat dit het moest zijn. Zeker omdat we er niet echt vanuit gingen dat de baby te vroeg zou worden geboren, we dachten eerder aan eind mei of begin juni. Om 2 uur werd ik uit mijn slaap gehaald. 'Lief, ik denk toch dat het echte weeën zijn, misschien dat je voor de zekerheid toch het bevallingsbad op kan zetten?'. Met een slaaphoofd op mijn gele klompen maar naar de schuur gelopen om het bad te pakken. Ik had gelukkig al een keertje met mijn vriend Martin een deel van het bad opgezet zodat ik al wat getraind was. De weeën waren ondertussen heftiger en het werd wel meer duidelijk dat dit het dan moest zijn… 'Ok, het gaat dus echt gebeuren, bizar!!' Snel nog even naar de WC zodat ik me daarna helemaal kan focussen op het meepufgebeuren en aanverwante zaken die ik had geleerd op de cursus 'Samen Bevallen'. Bij het doortrekken ging het helemaal mis, in plaats van dat ie wegspoelde kwam hij net zo hard omhoog samen met zijn oudere vriendjes. 'Crap, niet nu!!!' Ondertussen hoorde ik dat de weeën van Roxanne steeds heviger werden. Daar stond ik dan, met een overlopende WC en mijn meisje die op de bank veel pijn had. Ik kreeg de WC met geen mogelijkheid weer doorgespoeld, de ontstopper bracht meer ellende naar boven dan dat er iets verdween. ‘Wat moet ik doen?’. Combineren was mijn plan, tussen het stront ruimen maar luids meepuffen dan komt het vast goed!

Nadat de WC weer ietsje toonbaarder was en ik een vuilnis zak of 5 had gevuld, braken om half 7 in de ochtend de vliezen. Dit was toch een soort van opluchting omdat de rug weeën van Roxanne ophielden en ze duidelijk minder pijn had maar dit betekende ook dat ze nog niet in bad mocht. Eerst moest de verloskundige komen om even te 'toucheren'. Een mooi chique woord die ik heb mogen leren tijdens de zwangerschapscursus. De verloskundige arriveerde om half 8, ze 'toucheerde' en kwam tot de conclusie dat de ontsluiting nog maar 2 cm was. Deze moet 10 zijn. De verloskundige die gelukkig verkouden was en niets van de stank rook, stelde ons gerust dat het allemaal goed voelde en dat we er ongeveer vanuit moesten gaan dat er 1 cm per uur bij komt. Met nog 8 cm te gaan duurt het dan nog wel even… We moesten gaan bellen als Roxanne het gevoel kreeg dat ze moest gaan 'poepen'. Aah nog meer poep… maar dit gaf me nog wel iets meer tijd om de WC nog wat meer op te frissen.

Om half 10 kwam dat gevoel, ik belde meteen en even later stonden twee verse uitgeslapen verloskundigen op de stoep. Eentje daarvan was nog in opleiding, de ander hadden we nog nooit gezien maar zag er wel gezellig en ervaren uit. 'Kan ik gebruik maken van jullie WC?’, vroeg eentje. 'Euhmm, misschien dat we even bij de buren kunnen bellen? De verloskundige vond dit geen goed idee en vertrok naar huis om daar de ochtendboodschap te leggen. Nadat er weer flink getoucheerd werd was er goed nieuws, alles voelde goed en de ontsluiting was ineens 7cm! Dat betekend dat Roxanne in bad mocht en ze minder pijn had door de warmte en ik ook stiekem een beetje blij was dat ik het bad niet voor niets had opgezet. Hierna ging alles in een razend tempo, de ontsluiting was al snel volledig en na wat persweeën was ze er dan om 11:12, onze dochter 'Doortje' Wat er op zo'n moment met je gebeurd is niet te beschrijven, ik heb een potje staan janken van blijdschap! Ook de badbevalling was echt een unieke ervaring, Doortje heeft nog wel een uur in bad gedobberd. En dan ben je ineens vader, een surrealistisch moment, je kijkt in de ogen van je dochter. Je beseft dat je nu een enorme verantwoordelijkheid hebt en dat dit je leven voor een deel gaat veranderen. Maar ook dat je verantwoordelijk bent voor het goed functioneren van de WC. Dus meteen maar de rioleringontstoppers gebeld. Na mijn telefoontje besefte ik me dat mijn verhaal aan de receptioniste vol emotie zat en zeer onsamenhangend was. Mijn gevoel werd bevestigd toen een half uur later de eerste kraamvisite voor Doortje arriveerde. Twee bonkige vakkundige rioleringsontstoppers met zwaar materieel die aan me vroegen wat er nou allemaal gaande was, 'Iets met een bad vol stront die niet leeg wilde lopen tijdens de bevalling?' Na uren boren & drillen hebben ze uiteindelijk het voor elkaar gekregen dat de WC weer door kan spoelen.

Terugkijkend op de bevalling zelf, deze was echt nog mooier dan ik me voor kon stellen, de badbevalling was heel erg bijzonder. Ook viel de pijn reuze mee volgens Roxanne. We leven nu nog in een roes en het is soms nog wat lastig voor te stellen hoe het straks allemaal zal zijn maar één ding is zeker dat ik nu al heel veel van haar hou!



Doortje Anne Maira Elisabeth Arkema is geboren op 19 Mei om 11:12 uur en weegt 3360 gram.